Tereny podmokłe, najchętniej wykorzystywane przez bociany jako żerowiska, odznaczają się wielkim bogactwem fauny i flory. Należą do najcenniejszych przyrodniczo środowisk na świecie. Przyciągają wiele gatunków zwierząt oferując im dogodne miejsca rozmnażania, zdobywania pokarmu i schronienia. Stanowią prawdziwe ostoje dzikiej przyrody w krajobrazie rolniczym. Z podmokłymi łąkami i bagnami związanych jest szereg ciekawych, rzadkich gatunków zwierząt. Korzystają z nich ptaki wodno-błotne, np. żuraw, czajka, kszyk, brodziec krwawodzioby, rycyk; płazy (wśród nich traszki, żaby, rzekotka, ropuchy); gady (zwłaszcza zaskrońce); rozmaite owady (pasikoniki, ważki, motyle) a także ssaki, takie jak wydry, bobry, zające, sarny i wiele innych. Można tu spotkać rzadkie gatunki roślin, na przykład bobrek trójlistkowy, siedmiopalecznik błotny, wełnianka błotna, storczyki, kosaćce, knieć błotna.
Prócz wartości przyrodniczych tereny podmokłe, pełnią wiele funkcji przynoszących konkretne korzyści ludziom.
- służą ochronie przeciwpowodziowej jako naturalne poldery – obszary gdzie wezbrane wody rzeki mogą spokojnie wylewać nie czyniąc większych szkód;
- retencjonują wodę na okresy suszy – zatrzymując ją na łąkach, mokradłach, torfowiskach w czasie obfitych opadów bądź wylewów rzek, zapewniając utrzymanie odpowiedniego poziomu wód gruntowych, zapobiegając deficytowi wody w okresach suszy;
- wychwytują szkodliwe substancje spływające z pól do wód – stanowią strefy buforowe dla zanieczyszczeń;
- przyczyniają się do naturalnej ochrony upraw przed szkodnikami poprzez zwiększanie bioróżnorodności obszarów rolniczych;
- pełnią funkcje estetyczne, rekreacyjne i edukacyjne.
Bardzo ważnym elementem utrzymania żerowisk bocianich jest ich rolnicze użytkowanie poprzez koszenie lub wypas, dzięki którym zachowują one otwarty charakter. Dlatego ochrona terenów dostarczających bocianom pożywienia wspomaga ekstensywne, zdrowe rolnictwo, służy produkcji lepszej jakościowo żywności i zachowaniu tradycyjnego krajobrazu.
